دلم گرفته از زمین
دلم گرفته از دیدن کودکانی که کودکیشان را مردانه می گذرانند
دلم می لرزد از دیدن کودکانی که دنیایشان نه آغوش پر مهر مادر دارد و نه دست نوازش پدر...
کودکانی که دنیایشان خالی است از پارک و دوچرخه حتی خالی است از بازی و شادی
حتی خالی از بهانه های یک لبخند
دلم میگیرد از دیدن آن دخترک که نه دغدغه ی لاک دارد نه لذت پوشیدن کفش پاشنه تق تقی
و دامن پفی گل گلی
دلم میگیرد از دیدن پسرکی که حتی نمی تواند آرزوی خلبانی کند که روی بالهای خیالش غم بزرگ نان درآرودن نشسته است...
خسته ام از دستانم که کوتاهند آنقدر کوتاه که حتی به گونه های خیس کودکی هم نمی رسد....
نشانیم را برای تو مینویسم
گوزلیم